Unha parábola escura

“Fun concebido en medo, nin fun nado / e ao medo estou por sempre condenado. / Medo do aquén, do alén, medo de todo” (A nada destemida, Antón Tovar)

Primeiro apareceron nas rúas das nosas aldeas e, aínda que a súa aparición non parecía moi natural, non lle demos importancia. Pensabamos que era simple casualidade. A pesar da súa aparente desorientación, escapando de cans mansos que só finxían perseguilos, non dubidamos en fertilizar as matogueiras espesas onde construían as súas toqueiras e búnkeres. Despreocupámonos do seu crecemento e das especies invasoras que medraban con forza, engolindo os arbustos autóctonos, sempre a piques de desaparecer.

Despois, paseando pola Rambla de Barcelona, os xornais adornaban as súas portadas coas súas fotos, intentando convencernos de que eran xabarís despistados. E cando comezaron a proliferar en todas as cidades –agás na capital, onde sempre estiveron presentes–, os medios falaban deles como seres inocuos, aos que debiamos acostumarnos.

Mais a verdade é que sempre foron o que parecían: porcos bravos adestrados polos amos do poder, para infiltrarse discretamente no corazón da sociedade. A súa misión era aprender os comportamentos, os modais e a linguaxe da xente común, sen que ningún gurú ou líder espiritual se decatase do que realmente estaba acontecendo. Ou, quen sabe, talvez estaban perfectamente informados, pero calaban, xa que «quen paga manda». E aqueles mamíferos salvaxes da familia dos súidos, que paseaban –e defecaban– polas rúas sen ser multados, aprenderon axiña a andar erguidos, depilaron as súas serdas e vestíronse con traxes e gravatas de seda, como se fosen persoeiros respectábeis.

Despois aprenderon a manipulámonos, e permitimos que se sentasen nos escanos das institucións, sen importar a súa arrogancia, chulería e intolerancia. Agora, aí os temos, destemidos, na cúspide do poder, enriquecendo a uns poucos á custa dos que morren de fame, mentres exhiben o seu luxo nos telexornais, berrando «Viva la libertad, carajo!», antes de roubarnos o pouco que temos. Aí os temos, lanzándolle rotuladores negros –tan negros como o futuro que nos agarda– aos que non dubidan en apañalos, para tatuar nos nosos pensamentos as decisións que están convertendo o mundo no escenario das súas depravadas e perigosas brincadeiras.

Contoume o meu tío Lisardo que, nunha visita a unha escola destes «paxaros», despois dun discurso contra a normalidade, un rapaz preguntoulle: «Excelentísimo Señor, vostede que tanto manda e tanto sabe, podería dicirme cantos dentes ten un porco bravo?» E o outro, sen darse conta de que o estaban retratando, mentres mostraba uns cabeiros moi longos, contestoulle: «Corenta e catro».

Antón Jardón

Fonte: www.dendealimia.com